Έμοιαζε να είναι η νύχτα βαθιά
σαν θάλασσα σκοτεινή
έμοιαζες σαν το βήμα που δεν έκανα ποτέ
τρεμάμενος πάνω στην κουπαστή σου
αιώνες και στιγμές
Άφηνες το χέρι μου να γλιστράει
ξάφνου με έσωζες
συνέχεια αυτό, ρυθμικά
με έριχνες και με σήκωνες απανωτές φορές
σαν παιχνίδι ξεχαρβαλωμένο
Θαλασσινό νερό τα όμορφα μαλλιά σου
χάιδευαν τα ηλιοβασιλέματα
καίγοντας τα ακροδάχτυλα μας
στο φεγγαρόφωτο ενός ονείρου
κι όλα αυτά για δύο μάτια
κομήτες και αστρόσκονες
αέρας και βροχή
όλα για ένα ή δύο ηλιοβασιλέματα
κι ένα φεγγαρόφωτο αχνό.
Λες, ήταν λίγα αυτά μπροστά σ' έναν βέβαιο θάνατο;