Κύματα υποσχόμενα γυρισμό
μια αυταπάτη της δίνης ήταν
Μάταια περίμενα στο ερημικό στασίδι
το άσπρο φόρεμα να δω
που ο Αιγέας είχε φτιάξει
ομνύοντας στην ομορφιά σου
Χίλιοι ραφτάδες
αστέρια με κοραλλένιους ήλιους
έραβαν τα αδιέξοδά σου
με του Θησέα τη χαρά για κλωστή
Δε φάνηκες ποτέ
μια βαθιά θάλασσα το φόρεμα
αστέρια με κοραλλένιους ήλιους
έκαιγαν τα ξέφτια του
ό,τι απέμεινε
του Μινώταυρου σκέπασμα
των θυμάτων μνήμα
του νου μου καμένος νευρώνας
Μια Αριάδνη κοιμόταν στην αγκαλιά μου
προϊόν τηλεπωλήσεων
έπαιζε με τις κλωστές της
άλλαζε κανάλια στην τηλεόραση
έκρυβε τέρατα
γεννούσε ελπίδες
Ό,τι στα χέρια μου απέμεινε
του Μινώταυρου το ουρλιαχτό.